อำพัน อัน...ต ร า ย

เทเนสซี 
เขาเคยใช้ชีวิตโดยยึดมั่นกับอดีต และยอมรับตัวตนของตนเองในฐานะมนุษย์ที่จมอยู่ในก้นบึ้งของศีลธรรม ถึงจะเป็นชีวิตที่เรียบง่าย แต่มันก็ไม่ได้เลวร้าย...
จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาบังเอิญลักพาตัวเด็กผมดำที่ผมปลิวกระจายอยู่ในรถที่ขโมยมาโดยไม่ตั้งใจ...

แม้ว่าริมฝีปากของเทเนสซียังคงปิดแน่นเหมือนทุกครั้ง...

แต่แอมเบอร์ก็ยังระลึกได้ว่า — ในการต่อสู้กับเทเนสซี เธอไม่เคยแพ้แม้แต่ครั้งเดียว

ถึงจะไม่ใช่ชัยชนะที่ได้มาอย่างยุติธรรม แต่มันก็ไม่ใช่ชัยชนะที่ต้องอ้อนวอนขอ

การยอมแพ้ ก็ถือเป็นความพ่ายแพ้อยู่ดี...ไม่ใช่หรือไง?

คนน่าชังเอ๊ย… ชัยชนะนี้มันเป็นของฉันต่างหาก