แด่คุณ... ผู้เป็นดั่งฝันร้าย 친애하는 나의 호러에게

แม้เติบโตมาพร้อมเงาของความยากจนที่คอยเกาะติดราวกับเงาตามตัว แต่ “พัควัน” ก็ไม่เคยมีเรื่องใดให้ต้องบ่นนัก ชีวิตที่ขาดแคลนและแสนขรุขระ เขาเพียงแค่ตั้งใจเรียนและรักษาอันดับต้น ๆ ในโรงเรียน เพื่อหวังว่าสักวันจะได้สัมผัสชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอันแสนสดใส—ความฝันเล็ก ๆ ที่เขาถือว่าหรูหราที่สุดในชีวิต

แต่วันนี้กลับเป็นวันที่โชคร้ายอย่างที่สุด เริ่มต้นด้วยการเสียเงินก้อนโตให้แท็กซี่เพราะรถเมล์มาไม่ตรงเวลา ยังไม่พอ เขายังต้องมารับหน้าที่แทนพ่อผู้ชอบสร้างปัญหาอยู่เสมออย่างเลี่ยงไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงโกหกครูที่โรงเรียนตามเคย แล้วแอบออกไปยังที่ทำงานของพ่อ

ขณะรดน้ำต้นไม้ในสวนซึ่งพ่อของเขารับหน้าที่ดูแลแทนที่พ่อผู้มัวแต่หมกมุ่นกับสนามแข่งม้า เขากลับโดนน้ำพุ่งใส่จากทุกทิศทางจนเปียกปอนไปทั้งตัว ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรในชีวิตจะง่ายเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ในทางกลับกัน “มูจองฮู” ไม่เคยต้องเจอกับเรื่องไม่เป็นไปตามใจเลยสักครั้ง ตั้งแต่เกิดมาทุกอย่างในชีวิตของเขาก็ราบรื่นจนน่าเบื่อ การใช้ชีวิตของเขามีเพียงแค่ความจำเจ ความอดทน หรือไม่ก็ทั้งสองอย่างรวมกัน

ขณะที่กำลังงีบหลับอยู่ในสวนสวยที่จัดขึ้นเพื่อความพึงพอใจของตัวเองเช่นเคย เสียงน้ำกระเซ็นก็ปลุกเขาจากความฝัน และนั่นทำให้เขาได้เห็นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนที่ไม่คุ้นตา เด็กคนนั้นไม่ได้มีท่าทีรู้เลยว่าเขากำลังรบกวนใครอยู่ แม้จะถูกสั่งห้ามไปแล้วก็ยังคงสาดน้ำไปทั่วอย่างไม่สนใจอะไร

ใต้ชุดนักเรียนที่เปียกโชก แสงแดดที่ส่องกระทบทำให้รายละเอียดของเสื้อผ้าดูชัดเจนขึ้นจนน่าประหลาดใจ เผยให้เห็นผิวขาวที่ตัดกับเนื้อผ้าอย่างเด่นชัดโดยไม่ตั้งใจ มูจองฮูจ้องมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย… ริมฝีปากที่เม้มแน่นแสดงออกถึงความขัดแย้งในใจ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบ

“ปิดน้ำซะ... เดี๋ยวนี้”